DE OMKOPERIJ

Op een maandagmiddag in november kwam Adam Cartwright thuis met zijn achtjarige zoon Mitch die hij opgehaald had van school. Op dat moment stond Ben Cartwright te praten op de veranda met een nieuwe knecht.

“Is dat alweer een nieuw knecht?”, vroeg Mitch verbaasd.

“Ja, hoezo? Heb je er bezwaar tegen?”, vroeg Adam op zijn beurt.

“Er zijn er al zoveel. Jace, Mike, Jake, Lance en Griff. Laten we Candy ook niet vergeten”, legde de jongen uit.

“We kunnen altijd wel hulp gebruiken op het erf en bij de kudde. Opa heeft hem nodig bij een klusje in de stal denk ik”, antwoordde Adam.

Ze stegen van hun paarden maar Mitch vertrouwde de nieuwe niet.

“Adam, Mitch, dit is de nieuwe knecht Burt Taylor. Burt, dit zijn mijn oudste zoon Adam en kleinzoon Mitch”, zei de rancher.

Adam gaf Burt een hand maar Mitch knikte alleen maar.

“Hij is wat verlegen tegen vreemden maar als hij je wat beter kent trekt hij wel bij”, zei Adam.

Burt keek naar Mitch met een minachtende blik in zijn ogen. ‘Dat jochie gaat mij steenrijk maken’, dacht de knecht.

Door de aanwezigheid van Burt veranderde de sfeer op de ranch zo danig dat Vrouwe Plezier verdween en Vrouwe spanning er voor in de plaats was gekomen. Vooral Mitch moest er onder lijden.

Adam keek op een late vrijdagmiddag in de woonkamer rond wat Ben en Mitch meteen opviel.

“Adam, mis je iets?”, vroeg de rancher.

“Ik loop een kleine jongen te zoeken”, antwoordde Adam.

“Dan moet je kijken in alle hoeken”, reageerde Mitch droog.

“Erg leuk kid”, zei Adam zuchtend.

Ben keek Adam vragend aan.

“Vroeger woonde hier een kleine en vrolijke jongen. Maar ik kan hem al een paar dagen nergens meer vinden”, legde de oudste Cartwright jongen uit.

De rancher knikte.

“Ik mis dat jochie ook. Ik vraag me af wat er met hem gebeurd is”, zei Ben.

Hij en Adam keken tegelijkertijd naar Mitch die een flinke kleur kreeg.

“Bedoelen jullie mij soms?”, vroeg de jongen argwanend.

Adam knikte glimlachend. Mitch stond op en liep naar de voordeur. Hij deed hem open en ging naar buiten zonder de deur dicht te doen.

“Mitch! Doe de deur dicht of ben je soms in de kerk geboren?”, vroeg Ben streng.

Maar Mitch luisterde niet eens. Adam rende zijn zoon achterna en pakte hem stevig beet.

“Laat me los”, gilde de jongen meteen luidkeels.

Adam liet hem verbaasd los waarna Mitch wegrende. Bij de bloementuin stopte Mitch. Hij viel tegen de muur van het ranchhuis neer en zuchtte diep. ‘Opa en papa mogen nooit te weten komen wat die nieuwe knecht bij mij doet. Trouwens, ze zouden me toch nooit geloven’, dacht de jonge Cartwright. Hij ging zitten en begon langzaam te huilen. Plotseling hoorde Mitch stevige voetstappen komen. Vlug veegde hij zijn ogen droog en keek hij naar de bezoeker.

“Zo, hier verstop jij je dus! Waar is het geld dat je aan mij verschuldigd bent?”, vroeg Burt.

“Welk geld? Ik weet niet wat eens wat je bedoelt”, reageerde Mitch.

“Dat weet jij verdomd goed. Jij moet elke dag $ 25 aan mij betalen want anders ga ik aan je familie vertellen dat jij van school spijbelt om lekker te gaan honkballen en dan krijg jij je hond terug”, snauwde Burt.

“Dat is helemaal niet waar”, zei Mitch fel.

“Je liegt. Ik begrijp niet dat Mr Cartwright veel van jou houdt terwijl jij achter zijn rug om slechte dingen doet”, zei Burt gniffelend.

“Dat is niet waar. Jij doet helemaal niets”, zei Mitch fel.

“Nu zal jij voorgoed je smoel houden”, zei Burt kwaad.

Hij sloeg de jonge Cartwright in elkaar en liet hem voor dood liggen in de bloementuin. Lachend liep hij naar de stal. Adam zag hem komen en vond dat hij in een té vrolijke bui was.

“Burt, wat ben je vrolijk vandaag?”, vroeg Adam verbaasd.

“Mag dat dan niet? Wat is er hier aan de hand? Iedereen is chagrijnig”, was het antwoord van Burt.

“Ik vroeg het me gewoon af. Normaal ben jij degene die rondloopt met een gezicht op donder en bliksem”, zei Adam.

“Smoel houden Cartwright. Trouwens, jij mag je kind wel eens een beetje beter en beleefder opvoeden want hij chanteert mij. Ik moet hem elke dag $ 25 betalen of hij zegt je vader dat ik niets doe”, zei de knecht.

Adam begreep ineens alles en kwam in actie. Hij pakte Burt beet en duwde hem tegen de muur van de stal. De knecht hapte naar lucht en keek Adam met angstige ogen aan.

“Wat heb je met mijn zoon gedaan?”, vroeg Adam.

“Niets. Ik heb dat joch al de hele week niet gezien”, antwoordde Burt.

“Liegbeest! Eerst moet je hem elke dag $ 25 betalen en dan zeg je me dat je hem de hele week niet gezien hebt. Waar is Mitch?”, vroeg Adam.

“In de bloementuin”, zei Burt direct.

Hoss en Little Joe kwamen toevallig aanrijden en zagen hoe hun broer Burt onder handen nam. Ze sprongen van hun paarden en renden naar de twee.

“Hoss, neem jij dat stuk tuig onder handen want hij heeft Mitch omgekocht en nu iets bij hem gedaan”, gromde Adam.

“Dolgraag”, zei Hoss in zijn handen wrijvend.

“Kom Joe”, zei Adam waarna hij Burt aan Hoss gaf.

Adam en Little Joe renden naar de bloementuin waar Mitch roerloos lag.

“MITCH!”, schreeuwde Adam.

Hij vloog naar zijn zoon, nam hem in zijn armen en begon zachtjes te huilen. Little Joe ging naast zijn broer zitten en legde een hand op diens schouder. Adam kalmeerde en keek naar zijn zoon.

“We brengen hem naar bed en ik ga de dokter halen”, zei Little Joe.

Ze stonden op en droegen Mitch voorzichtig naar binnen. Ben keek verbaasd op toen Adam en Little Joe met de bewusteloze Mitch binnenkwamen.

“Burt heeft hem bewerkt. Hoss doet nu hetzelfde bij hem. Joe gaat de dokter halen”, zei Adam.

Little Joe ging weg terwijl Adam Mitch naar bed bracht. Ben vertelde het aan Hop Sing die met hem ook naar boven ging.

Hoss had Burt zó stevig beet dat de knecht niet los kon komen.

“Ik kan niet ademen”, zei Burt kuchend.

“Dat is jouw probleem. Kan je wel hé? Kleine kinderen in elkaar rammen”, gromde Hoss.

“Hij chanteert mij met geld”, gilde Burt.

“Onzin. Jij chanteert hem”, gromde Hoss.

Hij begon steeds bozer te worden. Hij kon zich niet meer beheersen en verkocht Burt een behoorlijk pak slaag.

Candy en Griff kwamen thuis en zagen het gevecht tussen Hoss en Burt.

“Hoss heeft het met iemand aan de stok. Kom mee”, riep de voorman.

Ze sprongen van hun paarden en renden naar Hoss en Burt toe. De knecht zag de twee vrienden komen en hoopte op redding.

“Help me van die gek af te komen”, gilde Burt.

Hoss hield Burt vast en wilde hem een flinke oplawaai verkopen toen Candy hardop kuchte.

“Eh Hoss, waarom takel je hem zo toe?”, vroeg de voorman.

“Deze geflipte idioot koopt ons neefje om en heeft hem in elkaar gemept. Adam bewerkte hem al en droeg mij op om het karwei af te maken”, antwoordde Hoss.

“Oh ga dan maar door”, zei Candy knipogend naar Hoss en Griff.

Hoss sloeg Burt in elkaar terwijl Candy en Griff geamuseerd toekeken.

Adam zat bij Mitch die ondertussen wakker was geworden.

“Hai kid. Hoe voelt dit jochie zich?”, vroeg Adam.

“Alles doet pijn”, antwoordde Mitch langzaam.

“Dat kan ik me goed voorstellen want Burt heeft je behoorlijk toegetakeld. Oom Hoss doet nu hetzelfde bij hem”, zei Adam glimlachend.

“Hij dwingt me elke dag $ 25 te betalen aan hem”, zei Mitch.

“Hoe lang is dat al bezig?”, vroeg Ben geschokt.

“Sinds hij hier kwam werken. Hij heeft Cody laten verdwijnen. Als ik hem zou betalen kreeg ik Cody weer terug. Maar ik heb hem niets betaald”, zei Mitch.

“Ik ga hem vragen waar de hond is”, zei Adam.

Hij stond op en rende naar buiten. Ben ging op bed zitten en pakte de hand van zijn kleinzoon.

“We gaan ervoor zorgen dat Cody terugkomt en jij weer helemaal beter wordt. Die knecht is ontslagen en verdwijnt”, zei de rancher.

“Hij zegt ook dat ik spijbel van school om te kunnen honkballen. Maar dat is niet waar”, zei Mitch.

“We weten dat. Nu probeer jij wat te slapen”, zei Ben.

Hij kuste zijn geliefde kleinzoon. Hop Sing verzorgde de wonden van de jongste Cartwright. Langzaam viel de jongen in slaap.

Adam zag hoe zijn broer Burt bewerkte en kwam ertussen.

“Wacht even Hoss. Ik moet die gozer nog wat vragen”, zei Adam.

Hoss stopte. Adam keek de knecht vragend aan.

“Waar is Cody?”, vroeg hij aan Burt.

“Wie is Cody? Ik ken dat joch niet”, zei Burt verbaasd.

De broers, Candy en Griff lagen op de grond van het lachen. Dit maakte Burt extra kwaad.

“Cody is geen jongen maar onze herdershond. Mitch zei me dat jij hem hebt laten verdwijnen”, antwoordde Adam lachend.

“In mijn huis. Het is gewoon een vals kreng die bovendien bijt naar vreemden”, gromde Burt.

“Dat is hij helemaal niet. Hij is enorm lief, vooral voor kids”, zei Hoss.

“We gaan hem halen”, zei Candy.

De voorman en Griff gingen weg. Adam sloeg Burt zo hard dat de knecht op de grond viel en zijn laatste adem uitblies. De broers keken elkaar aan en wisten dat hun vader niet blij zou zijn met het bericht dat Burt dood was en vooral niet omdat het op zijn erf gebeurd was.

“We kunnen maar beter direct vertellen wat er gebeurd is”, stelde Adam voor.

Hoss knikte. Ze liepen naar het ranchhuis om het nieuws te vertellen.

Op de gang zagen de broers hun vader komen. Adam voelde zijn hart in zijn keel kloppen want hij vreesde het ergste. Hoss was ook ongerust over de gezondheid van Mitch.

“Pa, Mitch is toch niet overleden?”, vroeg Adam direct.

“Nee, hij slaapt. Waar is die Burt?”, vroeg de rancher.

“Hij ligt op het erf bij de stal”, zei Adam.

Ben keek zijn twee oudste zoons aan en vertrouwde het niet. Hij ging naar buiten en vond even later het stoffelijk overschot van Burt. Adam en Hoss volgden hem.

“Opgeruimd staat netjes. Ik had toch niets aan hem. Waar zijn Candy en Griff?”, wilde Ben weten.

“Ze zijn Cody aan het halen. Burt hield hem vast in zijn hut. Hij dacht eerst dat Cody een jongen was”, antwoordde Hoss.

“Breng zijn lijk maar weg en vertel de sheriff wat er gebeurd is”, zei de rancher.

Adam en Hoss deden wat hun vader wilde.

Toen sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster hoorden wat er op de Ponderosa gebeurd was wisten de gezagsdragers genoeg.

“Wanneer zal het eens rustig worden op jullie ranch?”, vroeg Roy toen de broers alles hadden verteld.

“Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen”, reageerde Adam nuchter.

“Dus nooit”, zei Clem.

Clem nam het lijk mee naar de begrafenisondernemer en Roy moest zijn weduwe op de hoogte brengen van het overlijden. Adam en Hoss gingen terug naar huis.

“Mrs Taylor, ik heb slecht nieuws voor u. Uw man Burt is op de Ponderosa vermoord”, zei de sheriff.

“Wie heeft hem vermoord?”, wilde Regina weten.

“Adam Cartwright. Burt heeft zijn zoontje in elkaar geslagen”, antwoordde Roy.

Regina snoof een paar keer en deed de deur dicht. Roy ging weg.

‘Adam Cartwright, nu heb jij echt je doodsvonnis getekend. Je zoon zal nu als een weeskind opgroeien’, dacht de kersverse weduwe.

Enkele dagen verstreken sinds de mishandeling van Mitch. Adam bleef dag en nacht bij zijn zoon en verzorgde hem zo goed mogelijk. Hierdoor herstelde de jongste Cartwright vrij snel. Dat kwam ook grotendeels door de aanwezigheid van Cody.

Om de dood van haar man te wreken nam Regina een resoluut besluit. Ze laadde de revolver van haar wijlen man en reed naar Virginia City. Daar klopte ze bij de dokter aan.

“Kom naar de Ponderosa over anderhalf uur”, zei ze tegen Paul Martin.

Hierna vertrok ze richting de Ponderosa.

Er werd op de deur geklopt. Adam deed open. Hij zag Regina Taylor staan.

“Jij hebt mijn man vermoord en nu vermoord ik jou”, snauwde ze.

Een seconde later viel hij op de grond neer nadat hij getroffen werd door een kogel in zijn zij en een tweede kogel miste net zijn hoofd. De anderen kwamen erbij. Mitch zag zijn vader bewusteloos liggen en begon enorm te huilen. Toen keek Cody naar de degenen die het gedaan had en rende weg. Zijn baasje volgde hem direct.

“Joe, ga onmiddellijk Mitch achterna voordat er nog meer doden vallen”, beval Ben.

Little Joe vertrok meteen.

“Ik ga Doc halen”, riep Candy.

Ook hij verdween.

“Griff, vertel Joe en Candy dat Adam overleden is”, kreeg de knecht te horen.

Ook hij verdween naar Virginia City.

“Hoss, help me je broer naar zijn bed te brengen”, zei Ben tegen de enige overgebleven Cartwright.

Ze tilden Adam op en brachten hem naar bed terwijl Hop Sing volgde met doeken om Adam te verzorgen.

Candy kwam onderweg Paul Martin tegen.

“Doc, Adam is zwaar gewond. Mr Cartwright stuurde me om u te halen”, zei de voorman.

“Ik ben al gewaarschuwd door Mrs Taylor”, zei Paul.

Nu begreep Candy er niets meer van.

“Mitch is weg met Cody. Gaat u naar Adam, dan ga ik hen zoeken”, zei de voorman.

Ieder ging zijn eigen weg.

Little Joe was Mitch achterna gegaan en kwam op een gegeven moment Candy tegen.

“Heb je Mitch al gezien?”, vroeg Little Joe.

“Nee”, zei de voorman.

Griff haalde hen in en stopte zijn paard.

“Mr Cartwright zei me te vertellen dat Adam zojuist overleden is”, zei hij.

Little Joe vloekte hardop.

“Laten we in Virginia City kijken. Misschien zijn Mitch en Cody daar”, stelde Candy voor.

Het trio reed naar de stad.

Bij de Silver Dollar Saloon zagen ze de jongen en de hond zitten. Caramel stond vastgebonden voor de saloon.

“Daar zijn ze”, zei Candy.

Ze reden naar hen toe en stegen af. Little Joe bond Cochise vast en ging naast zijn neefje zitten.

“Papa is dood hè?”, vroeg de jongen met tranen in zijn keel en ogen.

Zijn jongste oom knikte van ja.

“Maar je blijft gewoon bij ons op de ranch wonen want dat had je vader zo gewild én geregeld. Opa zal vanaf nu voor je zorgen”, zei Little Joe troostend.

Candy en Griff waren inmiddels ook afgestegen en keken naar de Cartwrights. De voorman had Cody de riem omgedaan want anders mocht de hond niet de saloon binnen.

“We gaan wat drinken in de saloon”, zei Candy.

Mitch en Little Joe stonden op en gingen met de anderen de saloon binnen. Mitch, Candy, Griff en Cody gingen aan een tafel zitten terwijl Little Joe naar de bar liep.

“Bruno, mag ik drie bier, een limonade en een bak water?”, vroeg Little Joe aan de barkeeper.

“Joe, je weet dat in Virginia City geen kinderen mogen komen. En dat geldt dus ook voor Mitch. Ook al is hij een Cartwright”, zei Bruno tegen Little Joe toen hij met de bestelling kwam.

“Ja, maar hij is onder begeleiding van drie volwassenen. Bovendien is Adam vanavond overleden”, zei de jonge Cartwright.

Het was ineens doodstil in de normaal luidruchtige saloon. Iedereen keek naar de Cartwrights. Bruno liep naar de tafel waar ze zaten.

“Mitch, hierbij geef ik je namens iedereen ons medeleven. We leven met je mee”, zei de barkeeper.

Mitch knikte alleen maar.

Men kwam erg laat thuis want zelfs Hop Sing sliep al. Stilletjes ging iedereen slapen.

Doordat Adam ‘overleden’ was moest Ben voor Mitch zorgen. Dit was voor de rancher op zich geen probleem maar de ranch betrof ook veel werk plus de schutter liep ook nog eens vrij rond.

Op de ochtend na de moord op zijn vader zei Mitch tijdens het ontbijt:“Ik mis papa zo.”

“Wij missen hem ook. Maar voor jou is het verlies van je vader het ergst”, zei Ben.

“Is papa nu ook bij oma, mama en Lisa?”, vroeg Mitch.

“Ja, ze wonen in de hemel. Als wij sterven gaan we er ook heen”, antwoordde de rancher.

“Cody ook?”, wilde de jongen weten.

“Cody ook”, zei Ben.

Mitch begon te huilen. Ben trok de jongen naar zich toe en nam hem in zijn armen. Hoss, Little Joe en Candy keken toe maar wisten niet hoe ze Mitch konden en moesten helpen.

Regina had er geen spijt van dat ze Adam Cartwright had doodgeschoten. Hij had immers haar getrouwde status afgenomen en van haar een treurende weduwe gemaakt. Dat Adam zijn zoon niet meer zou zien opgroeien kon haar niets schelen.

Het nieuws van het overlijden van Adam ging als een lopend vuurtje door Virginia City. Om veiligheidsredenen hield men Mitch op de ranch.

Abigail Jones kwam Ben in de stad tegen. Ze hield hem aan.

“Mr Cartwright, ik betuig mijn medeleven aan u met het verlies van Adam. Hoe voelt Mitch zich?”, vroeg de lerares.

“Naar omstandigheden goed. We zijn er allemaal voor hem”, zei Ben.

“Zeg de jongen maar dat hij pas naar school hoeft te komen als hij er aan toe is”, zei Abigail.

“Dat zal pas waarschijnlijk in het nieuwe jaar zijn ben ik bang. Mitch mist Adam heel erg”, zei de rancher.

“We zullen hem allemaal missen. Wanneer is de begrafenis eigenlijk?”, vroeg ze mistroostig.

“Adam wilde een privé begrafenis en dat hebben we hem dus ook gegeven”, antwoordde Ben.

Op een mooie middag waren Ben en Mitch in de stad. Ondanks het grote verlies probeerde de jongste Cartwright zich zo goed mogelijk te houden. Men ging ervan uit dat Adam Burt Taylor zomaar had vermoord en daarom zijn verdiende loon had gekregen toen Regina de oudste Cartwright jongen had vermoord.

Toen Ben met Clem stond te praten kreeg Mitch de moordenaar van zijn vader in het vizier. Hij besloot voorgoed met haar af te rekenen. Ook al dacht zijn opa daar anders over. Mitch liep naar de vrouw toe en kuchte opvallend. Regina keek de jonge Cartwright vals lachend aan.

“Je denkt zeker dat ik zo enorm bang voor jou ben. Dus niet”, lachte ze.

“Ik ook niet voor jou, vuile moordenares”, reageerde Mitch.

Iedereen op straat hoorde het en keek naar de jongen. Vera Stone ging zich er mee bemoeien.

“Omdat jij toevallig een Cartwright bent moet je niet denken dat je alles mag en kunt zeggen. Deze arme weduwe is pas haar liefhebbende echtgenoot kwijtgeraakt door jouw vader”, zei Vera.

“Omdat haar man mij chanteerde en Cody liet verdwijnen. Bovendien sloeg hij me bijna dood”, antwoordde Mitch.

“Dat zou Burt nooit doen. Hij was dol op kinderen”, snauwde Regina.

“De Cartwrights moeten, willen en zullen altijd hun zin krijgen. Maar deze keer niet. Vooruit ga naar huis en laat deze zielige vrouw met rust”, zei Vera bits.

Ben en Clem hoorden en zagen de hele scène en besloten in te grijpen.

“Vera, waarom bemoei jij je eigenlijk met zaken die je geen moer aangaan? Zij heeft echt Adam vermoord”, zei Ben.

“Ik neem het alleen maar voor Mrs Taylor op. Niemand anders doet dat maar ik wel. Neem je brutale kleinzoon mee naar de ranch en zorg ervoor dat hij hier zich nooit meer vertoont”, beet Vera Ben toe.

Clem kwam erbij en zei:“Mitch heeft net zoveel recht om hier te zijn als jij.”

Nu zweeg Vera omdat ze wist welke functie de deputy in Virginia City had. Plotseling schoot Regina op Mitch maar miste. Het was meteen leeg en doodstil op straat. Iedereen vluchtte weg. Ben en Mitch hadden dekking gezocht in een steeg en Clem zat in een steeg tegenover hen. De Cartwrights hielden Regina in het oog maar Ben moest ook nog zijn kleinzoon in de gaten houden. Hij wist dat Mitch soms erg gevaarlijke dingen deed. Regina zag haar vijanden nergens maar zij haar wel. Plotseling zag Mitch zijn kans schoon om haar overhoop te knallen en hij greep het met beide handen aan. Ben zag wat Mitch van plan was en probeerde hem tegen te houden maar dat lukte niet. Daarom volgde hij hem.

Mitch kwam uit de steeg en riep:“Mrs Taylor, kijk eens hier.”

Regina keek en Ben schoot haar meteen naar de Eeuwige Jachtvelden. Mitch liet zijn revolver vallen en begon opnieuw te huilen. Deze keer was het omdat alle emoties bij hem loskwamen. Ben deed zijn schietijzer in de holster terug. Hij liep naar de jongen en pakte hem en de revolver op. Hierna droeg hij de jonge Cartwright de sheriff’s office binnen. Daar liet hij Mitch uithuilen. Clem keek of Regina echt dood was en dat was zo. Hierna ging zijn kantoor binnen.

“Ze heeft papa vermoord”, zei Mitch huilend in de sheriff’s office.

Ben keek Clem aan maar beiden mannen zwegen,

“Ik zal het opschrijven als zelfverdediging”, zei Clem uiteindelijk.

Hierdoor kalmeerde Mitch wat.

“Moet ik naar een weeshuis nu papa ook dood is?”, vroeg de jongen met betraande ogen.

De rancher knielde neer bij zijn kleinzoon en zei:“Je vader heeft geregeld dat als hij kwam te overlijden ik voor jou zal zorgen. En dat heb ik hem ook beloofd. Ik zal mijn belofte zoals altijd nakomen.”

Mitch knikte en veegde zijn ogen droog.

“Koffie?”, vroeg de deputy.

Ben knikte. Mitch zat stilletjes bij hem.

Na de koffie gingen de Cartwrights naar de ranch. Onderweg werd er niets gezegd.

Thuisgekomen stopte Ben het rijtuig voor de voordeur. Hij stapte uit en pakte een zeer vermoeide Mitch eruit. Hierna gingen ze naar binnen. Tot zijn grote verrassing zat Adam in zijn rode stoel.

“Mitch, kijk eens wie er is?”, fluisterde de rancher zijn kleinzoon in het oor.

Mitch keek slaperig om zich heen en was toen meteen klaarwakker.

“PAPA!”, gilde hij opgewonden.

Ben zette hem neer. De jongen rende naar zijn vader die hem lachend opving. Adam nam hem op schoot en kuste hem.

“Iedereen zei dat je dood was”, zei Mitch verbaasd.

“Ik had alleen maar een schampschot maar om Mrs Taylor te laten denken dat ze me had vermoord lieten opa en ik iedereen in de waan dat het zo was. Na de behandeling van Hop Sing ben ik naar Carson City gegaan om te herstellen”, legde Adam uit.

“Opa schoot haar dood nadat ze het bij mij probeerde”, zei Mitch.

“Er zal morgen in de krant een verklaring verschijnen waarin alles uitgelegd wordt”, zei Ben.

Hij zag hoe dolgelukkig zijn kleinzoon weer was en dat deed hem zelf ook deugd.

“Pa, ik geloof dat onze familie weer helemaal compleet is”, zei Hoss.

“Dat geloof ik niet, Hoss. Dat weet ik zeker”, verbeterde de rancher zijn tweede zoon.

Nu werd de kerstvakantie voor Mitch nog beter dan hij was begonnen.

THE END

RETURN TO LIBRARY