NIEUW LEVEN OP DE PONDEROSA
By Heidi
Little Joe Cartwright was als eerste uit de veren op kerstdag 1862. Zoals elke morgen ging hij een ritje maken op zijn paard Cochise. Maar die dag pakte het geheel anders uit. Little Joe opende de voordeur en struikelde bijna over een mand die voor de deur stond.
“Wat krijgen we nou?”, vroeg de jonge Cartwright.
Hij knielde bij de mand neer en keek er nieuwsgierig in. Er lag een pasgeboren baby gewikkeld in een gele deken met een briefje erbij. Little Joe pakte de mand op en droeg hem naar binnen. Hij zette de mand op het salontafeltje en liep toen naar de trap.
“Pa, Adam, Hoss, ik heb iets gevonden”, riep hij naar boven.
Zijn vader Ben Cartwright en oudere broers Adam en Hoss Cartwright renden meteen ongerust naar beneden. Ze zagen de mand staan en liepen er heen. Ben pakte het briefje en las voor:
|
Dit is Mitchell Jonathan, roepnaam Mitch, geboren op 25 december 1862 om tien over twaalf vannacht. Zorg voor hem. Zijn moeder Mary. |
Hij legde het briefje neer en pakte de baby die langzaam begon te huilen.
De rancher ging zitten en zei tegen Adam:“Vraag of Hop Sing wat melk klaar wil maken voor Mitch.”
Adam liep naar de keuken en vroeg aan de Chinese kok:“We hebben een baby in huis. Zou je een flesje voor hem klaar willen maken?”
“Hop Sing gelijk maken. Mr Adam uit keuken”, zei de kok.
“Ik ga al. Vrolijk kerstfeest Hop Sing”, zei Adam nog voordat hij naar de woonkamer gejaagd werd.
“U ook Mr Adam”, zei Hop Sing.
In de woonkamer was Mitch het middelpunt van de belangstelling.
“Pa, kunnen we hem niet houden?”, vroeg Hoss terwijl hij naar de baby keek.
Hij was toch al gek op kinderen en op Mitch al helemaal.
“Voorlopig wel. Eerst moet Mitch een ledikantje hebben. Op zolder staan nog de oude babymeubels van Joe dus als jullie die in de slaapkamer naast die van Hoss willen zetten”, zei Ben.
De jongens gingen naar boven. Little Joe ging alvast naar de zolder om de gevraagde spullen op te zoeken. Adam en Hoss waren al dol op Mitch.
“Als dat jochie hier blijft zal hij behoorlijk verwend worden door ons én pa”, zei Hoss lachend tegen zijn broer.
“Zeker weten. Maar ook hebben we dan iemand om voor ons de lastige karweitjes op te laten knappen. Wie laat zijn pasgeboren nu achter in de kou?”, vroeg Adam zich hardop af.
Daar had Hoss ook geen antwoord op. Ze gingen zich vlug wassen en aankleden om hun jongere broer te helpen.
In de woonkamer kwam Hop Sing met het gevraagde flesje voor Mitch.
“Flesje voor klein kind”, zei de kok.
Ben pakte het flesje aan en gaf het aan Mitch die nu erg rustig was geworden.
“Hop Sing, je zal nu voor een mondje meer moeten koken want ik ben van plan om Mitch hier te laten blijven en hem als mijn zoon op te voeden”, zei Ben.
“Hop Sing altijd bereid meer te koken zolang Mr Hoss het niet alleen opeet”, zei Hop Sing.
“We zeggen gewoon dat Mitch het harder nodig heeft dan hij”, reageerde de rancher.
Mitch keek tijdens het drinken naar Ben en Hop Sing en had hun harten ook al gestolen.
“Zeg nog maar niets tegen de jongens want ik wil eerst kijken hoe ze reageren op het bericht dat Mitch naar het weeshuis gaat”, zei Ben tegen de kok.
Hop Sing zei glimlachend:“Hop Sing meespelen.”
Een uurtje later was de slaapkamer voor Mitch klaar.
Adam kwam enthousiast naar beneden en zei:“Mitch kan slapen in het oude ledikantje van Joe.”
“Dat werd tijd want hij slaapt al een halfuur in mijn armen”, zei zijn vader.
Hij stond op en liep met de baby naar boven. Adam volgde hen. Adam, Hoss en Little Joe keken vertederd toe hoe Ben Mitch in bed legde en toedekte.
“We laten hem nu maar slapen en straks kijken we wel wat we gaan doen met hem”, zei Ben buiten de kinderkamer.
De broers keken elkaar verbaasd en ongerust aan.
“Pa, u laat Mitchy toch niet naar het weeshuis gaan?”, vroeg Hoss.
“Dat hangt niet van mij af. Als hij geen ouders heeft moet hij wel naar het weeshuis. Hij is niet de eerste maar ook niet de laatste zonder ouders. Als jullie me nu willen excuseren zodat ik me kan wassen en aankleden en dan gaan we straks samen het kerstontbijt nuttigen”, zei Ben.
Hij liep naar de badkamer terwijl de drie jongens naar beneden gingen.
“Ik kan echt niet geloven dat pa zo’n klein en lief joch naar het weeshuis brengt”, zei Hoss verontwaardigd.
“Ergens heeft hij gelijk. Er zijn genoeg kinderen zonder ouders. Vooral nu met die oorlog. We kunnen niet voor allemaal zorgen”, redeneerde Adam.
“Dat is waar maar wat eet zo’n klein kind nu?”, vroeg Hoss.
“Veel minder dan jij”, reageerde Little Joe lachend.
“Moet ik je boven inde boom hangen?”, vroeg Hoss dreigend tegen zijn jongere broer. Little Joe hield meteen zijn handen omhoog en zei:“Ik bied je hierbij mijn zeer nederige excuses aan.”
“Dat is je geraden ook”, zei Hoss hem wat vuil aankijkend.
In de woonkamer wachtten ze op de komst van hun vader.
“Als Mitch hier op de ranch blijft moeten we voortaan dubbele cadeaus kopen. Voor zijn kerst én zijn verjaardag”, zei Adam na een poosje.
“Maar hij is het dan ook waard”, zei Hoss.
Zonder dat ze het openlijk toegaven hadden ze Mitch in al hun harten gesloten.
Tijdens het uitgebreide kerstontbijt kwam het gesprek natuurlijk weer op Mitch neer.
“Pa, is het waar dat u Mitch naar het weeshuis gaat brengen?”, vroeg Adam ongerust.
“Ja. Jullie zijn volwassen dus moet ik dan opnieuw een kind grootbrengen met jullie bemoeienissen erbij? Ik heb daar écht geen zin in. Ik rij straks eerst naar Doc Martin om hem te vragen of hij toevallig de afgelopen nacht een vrouw heeft helpen bevallen en om hem naar Mitch te laten kijken. Daarna gaat de jongen naar het weeshuis”, antwoordde Ben.
“Pa, ik spreek namens Hoss en Joe. We beloven plechtig ons niet met de opvoeding van Mitch te bemoeien als de jongen hier mag blijven”, zei Adam.
“Dat is erg fijn te horen maar toen jullie boven bezig waren had ik al het besluit genomen om Mitch hier te laten blijven. Ik wilde gewoon kijken hoe jullie zouden reageren op het bericht dat Mitch naar het weeshuis ging”, zei Ben.
De broers keken elkaar een beetje zuur aan maar ze waren wel blij dat ze er een klein broertje bij hadden gekregen.
“Als u straks naar de stad bent zorgen wij voor Mitch”, zei Adam.
“Dat is jullie geraden ook”, reageerde Ben.
“Als Mitch hier echt voorgoed blijft ben ik niet meer de jongste in huis”, merkte Little Joe toen droog op.
Iedereen lachte.
“Reken er maar op dat hij hier blijft wonen. Maar ik vertel jullie wel dit: ik voed hem op zoals ik jullie opgevoed heb”, zei Ben weer ernstig.
Adam, Hoss en Little Joe keken elkaar lachend aan maar zeiden niets.
Na het ontbijt vertrok Ben naar Virginia City. De rancher had erg veel vragen over Mitch en zijn afkomst. Omdat het de afgelopen nacht en vroege morgen gesneeuwd had waren er geen sporen te vinden van degene die Mitch had achtergelaten. Ben dacht:‘Als niemand de jongen opeist blijft Mitch op de Ponderosa. Er is ruimte genoeg voor hem.’ Diep in zijn hart hield Ben al van Mitch. Maar dat gold ook voor zijn zoons.
In Virginia City aangekomen ging ben meteen naar het huis van dokter Paul Martin en zijn vrouw Harriet. Hij steeg af en bond zijn paard Buck vast. Hierna klopte hij op de deur. Paul deed open en was zeer verbaasd om Ben te zien.
“Vrolijk kerstfeest Ben. Kom binnen. Er zijn toch geen zieken op de ranch?”, vroeg de dokter.
Ben nam zijn hoed af en ging naar binnen.
“Hetzelfde Paul, Harriet. Nee, er zijn gelukkig geen zieken op de Ponderosa. Maar we hebben sinds vanmorgen een kleine jongen in huis. Joe vond hem toen hij een ritje met Cochise wilde gaan maken. De baby heet Mitch is vannacht om tien over twaalf geboren. Zijn moeder wikkelde hem in een gele deken. Het kind lijkt me gezond maar ik wil het toch zeker weten. Kun je straks komen om hem te onderzoeken of hij iets mankeert?”, vroeg de rancher op zijn beurt.
Harriet kwam binnen en stelde de vraag:“Ik mag zeker aannemen dat je wel een kop koffie wil?”
“Morgen Harriet. Dat zal ik inderdaad niet weigeren”, antwoordde Ben.
Ze liep terug naar de keuken en kwam even later terug met een dienblad met een volle dampende pot koffie erop.
“We gaan meteen mee. Maar ik heb geen bevallingen gedaan vannacht. Er zijn ook geen zwangere vrouwen in de stad. Dus moet het een vrouwtje van buitenaf geweest zijn”, zei de geneesheer.
“Mitch is een joch dat ieders hart steelt. Ik heb de jongens gezegd dat ik hem ga opvoeden maar ik ben bang dat ze hem eerst gaan verwennen en daarna als hij oud genoeg is hem met de nare karweitjes gaan opzadelen zoals ze toen met Joe deden”, zei Ben.
“Het kindje moet wel een groot uithoudingsvermogen hebben als zijn moeder hem in de sneeuw heeft achtergelaten”, zei Harriet.
Na de warme koffie ging Ben naar de sheriff’s office om het bericht over de vondeling van de Ponderosa aan te geven. Alleen sheriff Roy Coffee was aanwezig omdat zijn deputy Clem Foster tijdelijk de stad uit was.
“Vrolijk kerstfeest Roy”, zei Ben bij binnenkomst.
Roy vroeg:“Hetzelfde Ben. Wat kan ik voor je doen op deze zeldzame rustige dag in Virginia City?”
“Vanmorgen heeft Joe op onze veranda een kleine jongen genaamd Mitch gevonden. Hij was gewikkeld in een gele deken en zijn moeder verzocht ons voor hem te zorgen. Ik wil dat best doen maar niet zonder dat jij er van weet”, antwoordde de rancher terwijl hij ging zitten.
“Het is algemeen bekend dat er een gevangenisstraf staat op het te vondeling leggen van baby’s waar dat dan ook gebeurt. Ik zal er een rapport van maken en het ook aan Clem vertellen als hij terugkomst. Gefeliciteerd met je vierde zoon. Het is te hopen dat hij niet veel anders wordt dan je andere zoons”, zei de sheriff.
Ben knikte en nam afscheid. Hij pakte zijn paard en reed vlug naar de ranch terug. Hij miste zijn jongste zoon nu al meer dan hij wilde toegeven. Ook al wist Ben dat zijn zoons goed voor Mitch zouden zorgen.
Op de Ponderosa was Mitch alweer wakker geworden. Adam had hem verzorgd en kwam met hem in zijn armen naar beneden.
Toen Hoss en Little Joe dat zagen zei Hoss:“Ik geloof dat Mitchy een tweede vader heeft gekregen in de vorm van Adam.”
“Hoss! Dat kan je Mitch toch niet aandoen. Zo krijgt het kind nu al een trauma voor de rest van zijn leven”, reageerde Little Joe plagend.
“En dan moet je bedenken dat hij vandaag geboren is dus hij heeft hopelijk nog een heel lang leven voor zich”, zei Hoss droog.
De broers lachten hard maar Adam zei niets terug. Hij liep rustig naar beneden en legde Mitch in het bedje dat men in de woonkamer had neergezet. Het stond bij de kerstboom en de nog niet uitgepakte kerstcadeaus.
Mitch keek om zich heen alsof hij wilde vragen:“Wat is het hier mooi zeg. Hebben jullie dit allemaal voor mij gedaan.”
Ook Hop Sing kwam geregeld bij de nieuwe inwoner van de ranch kijken.
Nadat Paul en Harriet Martin en Ben op de Ponderosa waren aangekomen kreeg Mitch zijn eerste medische onderzoek in de kinderkamer. Paul en Ben waren alleen bij de jongen tijdens het onderzoek.
“Ben, deze jongen is kerngezond maar ik heb wel iets gemerkt bij hem. Mitch heeft een moedervlek net onder zijn rechterknie en ik weet dat Adam dat ook heeft”, zei de dokter na het onderzoek.
“Dat klopt want zijn moeder had dat ook op dezelfde plek. Dus het zou kunnen betekenen dat Mitch de zoon van Adam is?”, vroeg Ben verbaasd.
Paul knikte.
De rancher liep naar beneden en vroeg:“Adam, zou je even boven willen komen?”
Adam stond op en liep mee naar boven.
In de kinderkamer vroeg Ben ernstig:“Adam, had jij niet negen maanden geleden iets met een jonge vrouw en heb je haar toen toevallig zwanger gemaakt?”
De oudste Cartwright jongen ging in de schommelstoel zitten en dacht diep na.
“Dat moet dan Mary Watts geweest zijn. Ze maakte het zomaar uit en verdween spoorloos. Bedoelen jullie soms dat Mitch mijn zoon is?”, vroeg Adam verbaasd en ongerust over het antwoord terwijl hij het eigenlijk al wist.
De twee mannen knikten.
“Ik wist niet eens dat ze door mij zwanger was geworden. Maar ik zal mijn vaderlijke plicht op me nemen en voor Mitch zorgen zo goed als ik kan”, zei Adam.
Hij stond op en liep naar het ledikantje waar zijn zoon lag.
“Waarom heeft zijn moeder hem in de steek gelaten? Ik had heus wel voor haar gezorgd”, zei Adam verward.
“Er kunnen heel wat redenen zijn voor haar daad. wil je haar gaan zoeken?”, vroeg Ben.
“Nee, als ze toch niets om hem geeft dan heeft ze ook geen recht meer op hem. Ik wil wel dat Mitch bij mij blijft”, antwoordde zijn zoon.
“Ik zal zorgen dat jij de volledige voogdij over hem krijgt”, zei Ben kalm.
Ze liepen naar beneden met Mitch waar Adam tegen zijn broers zei:“Dit joch blijft hier wonen en wenst niet geplaagd te worden door zijn twee plaaggrage ooms Hoss en Joe.”
“Ben jij de vader van Mitchy?”, vroeg Hoss verbaasd.
Zijn oudere broer knikte en vertelde alles wat er boven gezegd was.
“Adam, ik weet zeker dat jij een zeer goede vader voor Mitch zal zijn maar ook dat hij veel geplaagd zal worden door Hoss en Joe”, zei Harriet.
“Dat zullen we dan ook doen maar we zullen hem ook beschermen als het nodig is”, zei Little Joe.
Nu Mitch een thuis had gekregen was het pas echt kerstfeest in huize Cartwright. Adam verloor zijn zoon niet meer uit het oog en was constant aan zijn zijde.
THE END