Hoss en de Donuts
Hoss Cartwright moest op zijn neefje Mitch passen. De vader van de jongen, Adam Cartwright, moest weg voor zaken. Ben Cartwright, eigenaar van de Ponderosa Ranch, en zijn jongste zoon Little Joe waren in Virginia City.
Mitch was erg ondernemend. Met alle gemak van de wereld klom hij met zijn zes jaar in de hoogste boom en kon daar rustig de hele dag blijven. Maar niet die ene dag dat zijn grote oom Hoss op hem moest passen. Het was slecht weer zodat men ervoor koos om binnen te blijven.
Na het ontbijt waren alleen Hoss, Mitch en de Chinese kok thuis. De kok
was in de keuken bezig met de afwas.
“Mitchy, zullen wij aan Hop Sing vragen of hij van die lekkere donuts voor
ons heeft?”, vroeg Hoss.
“We hebben net gegeten. Heb jij alweer trek?”, vroeg Mitch verbaasd op zijn
beurt.
“Je weet dat ik altijd trek heb”, antwoordde Hoss.
“Dat is waar”, beaamde Mitch.
Hij zweeg even en keek toen zijn oom glimlachend aan. Hoss merkte direct
dat Mitch iets voor hem verborg. Om dat te weten te komen nam Hoss hem onder
handen. Hij pakte de jongen en droeg hem naar de bank. Ze gingen zitten.
“Jij verbergt iets voor mij, Mitchy Cartwright! Vertel op of ik geef je
de kieteldood”, zei Hoss plagend.
“Ik verberg iets voor jou? Laat me niet lachen. Ik zou niet durven”, zei
Mitch droog.
“Ik ken jou door en door. Altijd als jij iets voor mij verbergt wat eten
betreft kijk jij me glimlachend aan”, zei Hoss.
“Weet je wat je voor je verjaardag krijgt van papa en mij?”, vroeg Mitch
om van onderwerp te veranderen.
“Al geef jij me alleen maar een mooie tekening voor mijn verjaardag is dat
al meer dan genoeg”, zei Hoss.
“Een kookboek zodat jij ook kan koken”, antwoordde zijn neefje.
“Erg leuk hoor. Maar wat verberg jij voor je allerliefste en sterkste oom?”,
vroeg Hoss op super slijmerige toon.
“Ik zou niet durven iets voor jou te verbergen”, reageerde de jongen.
Hoss nam geen genoegen met dit antwoord en begon zijn neefje te kietelen
in zijn zijden. Mitch gilde het uit van het lachen, maar vertelde zijn oom
niets.
In de keuken hoorde Hop Sing het gegil van Mitch. Hij kwam naar de woonkamer
en zag wat er aan de hand was.
“Mr. Hoss, kleine jongen met rust laten. Anders Mr. Hoss geen donut!”, zei
de kok streng.
Hoss stopte meteen met Mitch kietelen toen hij het woord “donut” hoorde.
“Gered door de kok”, zei Mitch lachend.
“Beste Hop Sing, zou je alstublieft koffie voor mij willen zetten en voor
Mitchy een glas melk?”, vroeg Hoss poeslief.
“Als Mr. Hoss belooft kleine Mitch niet meer te kietelen”, zei Hop Sing.
Hoss legde zijn hand op zijn hart en zei plechtig:“Hierbij beloof ik Mitchy
nooit meer te kietelen.”
“Kan ik dat op papier krijgen?”, vroeg Mitch listig.
“Je kan ook te ver gaan Mitchy Cartwright!”, waarschuwde Hoss plagend.
Hop Sing ging terug naar de keuken om de gevraagde koffie te zetten.
Mitch kwam bij Hoss zitten en vroeg:“Weet je waarom jij nooit in de keuken
mag komen?”
“Vertel mij dat eens”, zei Hoss benieuwd, maar ook ongerust over het antwoord.
“Omdat jij dan alles meteen opeet”, antwoordde de jongen.
Hoss zuchtte diep en zei:“Jij weet ook altijd mijn humeur te bederven. Je
vader en je oom hebben daar ook een handje van.”
“Kijkend naar jouw handen zijn het wel erg grote. Daar passen veel donuts
in”, merkte Mitch droog op.
“Nu je het over donuts hebt, kom mee neefje”, zei Hoss.
Ze stonden op en liepen naar de keuken.
Terwijl Hop Sing al met het avondeten bezig was, kwamen oom en neef Cartwright
de keuken binnen. Op de keukentafel stond een grote schaal met heerlijke
donuts.
“Mitchy ga zitten. Wij gaan de donuts testen op smaak”, zei Hoss.
“Mr. Hoss geen donuts lusten want Hop Sing heeft ze gemaakt met kaas- en
worteltjessmaak”, zei de kok.
“Hop Sing, dat kun je mij toch niet aandoen? Ik hou niet van worteltjes
en kaas”, zei Hoss verontwaardigd.
“Ik wel. Mag ik er eentje?”, vroeg Mitch beleefd.
Hop Sing knikte. Mitch pakte er eentje en at hem op. Toen pakte hij er nog
eentje.
“Ze zijn allebei lekker. Die met kaas en die met wortels”, zei Mitch.
Hoss keek naar de donuts, maar pakte er geen een.
“Oom Hoss, weet je waarom wortels goed zijn voor je ogen?”, vroeg Mitch.
“Nou?”, vroeg Hoss.
“Heb je wel eens een haas gezien met een bril op?”, vroeg zijn neefje lachend.
“Haha, wat leuk”, zei Hoss verontwaardigd.
Vanaf die ochtend wantrouwde Hoss iedere donut die Hop Sing maakte.
THE END